प्रिय सानु
आराम रहि आरामताको कामना गर्दछु ।
जीवनका गोरेटाहरुमा पाइला चाल्दै जाँदा एउटा सुन्दर बगैँचामा कुनै भ्रमराको व्यग्र पतिक्षा गरि आफ्नो यौवनलाई फक्राएर सजिएकी सुन्दर कुसुमलाई पहिलो पत्रमा नै प्रियको सम्बोधन गरेँ, थाहा छैन यो कति सम्म उपयुक्त छ ? तर जुन दिन तिमीलाई देखेँ तिम्रो त्यही नसालु नजर, मन्द मुस्कुराई र चतुर चालले गर्दा होला मस्तिस्कलाई मुटुले जितेर तिम्रो नामको अगाडि प्रिय शब्द थपिदियो, फलस्वरुप यो पत्रमा पनि त्यै शब्द लेखिदिएछ हातको कलमले । तिमी एक झल्को देखियौ र तुरुन्तै लुक्यौ पनि, तर यो लुकामारी झन अविश्मरणिय बन्न पुग्यो फिक्का बादलभित्र लुकेको पूर्णिमाको जून सरी……।
हाम्रो भेट नै अनौठो रहयो । एक दिनको त्यो भेट आजसम्म पनि ताजा बनेर सम्झनामा आइरहेछ हरक्षण, हरपल । त्यो तिहारको दिन, हामी संगै नाँच्न गाउन पुगेको.....मैैले मादल बजाउँदै भट्ट्याउँदा तिमी छमछम्ति नाँच्थ्यौं । जब जब तिमी मन्द चालमा मेरो समिप भएर मधुर बोलीले बिना सम्बोधन विभिन्न रोटी, अचारहरुको अनुरोध गथ्र्यौ, मेरो भोक, तिर्खा र थकाइ हराएर जान्थ्यो त्यसै त्यसै.... अनि शरिरमा नयाँ स्फुर्ति बढेर आउँथ्यो । गलाभरि सयपत्री र मखमली फूलले सजिएकी तिमी स्वर्गकी अप्सरा झै देखिदा म मग्नमुग्ध बनेर सयर गरेको थिएँ, तिम्रो कोमल तनभरी । तिम्रो हात समाएर सहयात्रा गर्दा त्यो टाढाको बाटो पनि नजिक लाग्थ्यो, हाम्रो यात्रा कहिल्यै नसकियोस्, अनि त्यो समय नै युगयुगसम्म लम्किरहोस् भन्ने लागिरहन्थ्यो ताकी तिमीलाई त्यो समीपबाट गुमाउनु नपरोस् जुनी जुनी सम्म…....
देउँसी भैलो चल्दै गर्दा तिमीले बाँढेको रोटी, अचार त्यो पनि सबैको आँखा छलेर थपुवा दियौ मलाई मात्र...अनि चिसो बढ्दै जाँदा ओढ्ने दियौ त्यो पनि मेरै लागि मात्र । “आऊ न यहि ओढ्ने ओढेर सँगै सहयात्रा गरौँ दुबै जनाले” मुख नखोलेरै बोलेको थिएँ म । तिम्रा हरेक बोली र व्यवाहारले पनि बताइरहेको थियो, तिमी पनि म प्रति आक्रषित छौ भनेर....
देउँसी भैलो उच्चारण गर्दै गर्दा तिमीलाई नै सम्झिरहन्थे, अनि मन मनले भन्दै थिएँ, “हो सानु, तिमी नै मेरो बाबाआमा, मित्र, विद्या र धन हौ । अब यो संसारमा तिमी भन्दा बाहेक मैले प्राप्त गर्नुपर्ने कुनै बस्तु छैन ।” संयोग नै उस्तो, मध्यरातमा मैले तिमीलाई आत्मिक प्रेम गरेको थिएँ । म पूर्ण रुपले तिमीमा समर्पित थिएँ । मैले आँफुले आँफैलाई विर्सिएर तिमी भित्र नै आँफुलाई पाउन थालेको थिएँ, सायद त्यो नै प्रेमको उत्कर्ष थियो । मैले चिच्याएर भनेको थिएँ, “सानु ! म तिमीलाई प्रेम गर्छु ।” तर बोली बाहिर निस्कीएनछ, ओठ बन्दको बन्द नै रहेछन् ।
त्यो दिनदेखि म बेचैन छु । पूर्णिमाको रातमा जुनको शितलता ओढि रोशनीमा औंसीको रातमा अन्धकारमा रुमल्लिदै ताराहरु विचमा तिम्रै मुहार खोजिरहेछु, कुन छितिजबाट चिहाइरहेकी छौ भनेर । साँच्चै, म खाली.... पूरै खाली कागज बनेर उड्दै थिएँ, तिमीले च्याप्प समाएर रंगहरुको वर्षा गराइदियौ...जबजब मैले आँफुलाई नियाल्न थालेको थिए, त्यसैमा घोत्लिएर रहेकी तिमीलाई पाउन थालेको थिए । म त एउटा दुधेबालक थिएँ, तिमी विहानीको घाम बनेर आयौ र न्यानो दियौ । तर सानु, दिन यति धेरै बढिसक्यो कि, अब तिमी नै आएर मायाँको छहारी दिइनौ भने सायद यो मध्यरातमा तड्पिएर रहनुको विकल्प नहोला । हो, सानु ! तिम्रो एक मुस्कानको लागि जीवनभर दुःख झेल्न सक्छु भन्ने हिम्मत आउन थालेको छ अचेल । जब जव किताबका पानाहरु खोल्छु, किताबका पाना पानामा र अक्षरका दाना दानामा तिमी नाँचेको देख्छु, त्यै दिनको तिहारमा जस्तै …….।
समय, न तिम्रो बसमा थियो, न मेरो । भोलिपल्ट छुटिनुपर्यो, नचाहँदा नचाहँदै पनि... जुन दिनदेखि तिमीले आगो झोसेर गयौ, त्यै दिनदेखि म भुटभुटिएको भुटभुटियै छु, सुन्दर हाँडिमा, एउटा पड्कन नसकेको मकैको दाना बनेर । धेरै पटक तिम्रो सम्पर्क नम्बर खोज्न प्रयास पनि गरेँ, फेसबुक र ट्वीटरमा सर्च गरेँ, तर प्रयासहरु एक पछि अर्को गर्दै असफल मात्र भए । तर आज, जब तिम्रो स्थायी बस्तीको ठेगाना पाएँ, मायाँको संसारबाट मुटुको प्यार समेटिएको पत्रको उपहार नचढाइरहन सकिन । बिश्वस्त छु, यो उपहार स्विकार गरेर मुटुको भित्तामा सजाएर राख्नेछौ ।
आजकल म आँफै अनौठो भएको छु । न सद्धे छु, न बिग्रीएको छु, के छु ? म आँफैलाई थाहा छैन ।
हो, सानु
लेख्दा लेख्दै मनका भावना उर्लिएर आए । भावनालाई शव्दमा उतार्न गाह्रो छ भन्ने थाहा हुँदाहुँदै पनि कलम दौडियो । जवरजस्तै कलमलाई बिदा दिन जाँदैछु, तिम्रो सकारात्मक प्रतिक्रियाको आशमा । खै, कसरी रोकुँ यो कलम ? तर बाध्यता नै यस्तो, त्यसैले बाँकी अर्को पत्रमा………….. ।
उही, तिमीलाई आफ्नो ठान्ने
सम्यक राना मगर
📝 यस पत्र काल्पनिक हुन् । अन्यथा नसोचि दिनुहुन अनुरोध छ ।
